Εκει που ανδρώθηκε το αυριο.
Εκει που άν...
Εκεί που...
Αν ειχα αρχίσει απο την αρχή, θα έδινα στον εαυτό μου ένα μάυρο πετράδι, ένα κόσμημα αντίδοτο της λήθης, πολέμιο της μοναξιάς.
Αν ειχα καταφέρει να ξεχωρίζω τα άστρα, θά βάφτιζα τα πιό μακρινά, αφήνοντας τις προσευχές μου να πορέυονται κατα κεί.
Αν είχα αντίκρυσει τις ίδιες ματιές απο νέους ανθρώπους, θα τους έσπρωχνα να αντικρύσουν τα επόμενα βήματα, που δεν έκανα.
Αν είχα μάθει να κολύμπω στις λίμνες της φθοράς, θα έβγαζα απο τον πυθμένα τους, τα άνθη που ξέμειναν εκει, απομεινάρια αρχαίων κολυμβητών.
Αν βηματιζα αντί να στέκομαι..
Αν πετούσα αντί να πηδω..
Αν έφερνα κοντά μου τον ήλιο αντί να γυρέυω το ψύχος..
Αν ζούσα τον πόνο αντί της νάρκωσης..
Αν..
Αν...
Οι πιο γλυκές ανάσες μου, αφέθηκαν σε μακρινή γη.
Οι φίλοι χαθήκαν, το χρυσάφι μου τελείωσε και τα πέλματα μου δεν διαγράφουν σημάδια πιά στο χώμα.
Αν άρχιζα πάλι απο την αρχή, θά έδινα στον εαυτό ένα μάυρο πετράδι, ένα κόσμημα αντίδοτο της λήθης, πολέμιο της μοναξιάς.
Ένα μάυρο πετράδι, ενα σημάδι σαγηνευτικής σκοτεινης ομορφιάς...
